Over bedrog, uitbuiting, overheids- en mediaterreur en de georganiseerde misdaad
Mensen hebben het er vaak over dat vuurwerk en China onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn, omdat vuurwerk in China waarschijnlijk zijn oorsprong vond. Maar de echte kenners weten wel beter: goed vuurwerk komt helemaal niet uit China. Landen als Italië, Malta, Japan en Spanje lopen voorop.
Apocalyptische taferelen van de smeulende nasleep van recentelijke opeenvolgende explosies in de Chinese haven van Tianjin (waar ook het meeste export carbid vandaan komt) hebben wederom de gevaren van de Chinese industrie blootgelegd. Corruptie, onbenul, nalatigheid en slechte voorlichting en verkeerde brandweerinstructies hebben hier gezorgd dat grote hoeveelheden opgeslagen nitrocellulose, ammoniumnitraat en calciumcarbide in brand konden geraken en uiteindelijk konden detoneren (klik hier). Daarbij zijn ook grote hoeveelheden gif als natriumcyanide in het milieu terechtgekomen.
Ondeugdelijke of ontbrekende veiligheidsprocedures, het gebrek aan deskundig toezicht en de wijdverbreide corruptie en vriendjespolitiek in China zijn mede schuldig aan de ontploffingen, iedereen rotzooit maar een beetje aan, vooral met gevaarlijke stoffen. Meer dan 100 mensen zijn gedood en de giftige dampen in de lucht en het verontreinigde bluswater dreigen voor nog milieurampen. President Xi Jinping heeft de autoriteiten aangespoord om te leren van de lessen uit het ongeluk. Juli 2018 komt het Chinese vaccinatieschandaal aan het licht: medicijnen die niet werken (klik hier), waar kennen we dit van en wie trekt er lering uit? Steeds vaker halen Nederlandse farmaceuten en apothekers vervuilde medicijnen uit China (en ook India) omdat ze zo lekker goedkoop zijn (klik hier). In het meest positieve geval worden de onzuivere stoffen in Europa gezuiverd en van de vervuiling ontdaan. Dat is meestal een kostbare zaak, va.ndaar dat de Chinezen de grondstoffen goedkoop kunnen leveren.
Waardoor komt het toch dat veel producten zoals vuurwerk uit China vaak zo slecht zijn gemaakt en onbetrouwbaar zijn, in relatie tot de hoge prijzen die hier in Nederland voor worden gevraagd. Wie wel eens naar Aziatische gebieden reist, kent de enorme prijsverschillen en het transport kan het verschil niet verklaren. Chinees vuurwerk zou eigenlijk de helft aan prijs goedkoper moeten zijn en er wordt door de importeurs en winkeliers geen enkele extra waarde aan vuurwerk toegevoegd behalve het schuiven van wat dozen. In de U.S.A. heeft een Chinees genaamd Ding een ware vuurwerk monopolie die het haast onmogelijk maakt dat handelaren met elkaar concurreren en daarmee de prijs laag houden (klik hier). Dat was en is ook met Nederland het geval: de prijzen worden kunstmatig hooggehouden door onderlinge verboden prijsafspraken.
Met andere woorden, waarom kunnen de importeurs van vuurwerk de Chinezen niet bewegen een constant hoogwaardig product af te leveren dat voldoet aan alle eisen van kwaliteit, gevarenclassificatie en productveiligheid? En waarom kan de onderlinge concurrentie - en de controlerende overheidsorgaan als de NMa - er niet voor zorgen dat een fatsoenlijk aanvaardbaar prijspeil wordt gehandhaafd? Het probleem is dat niemand daar wat aan doet, ook al worden ze daarvoor betaald. Dus Nederland is ook corrupt, dat heeft de vuurwerkramp in Enschede bewezen (klik hier).
Er is zelfs een bekende importeur die er groot belang aan hecht dat hij geen rotzooi meer krijgt toegestuurd van de Chinezen. Niet alleen vanwege zijn kieskeurige vuurwerk clientèle, maar ook door de ergernis die het veroorzaakt en zijn eigen broze gezondheid. Hij heeft al eens sterk concurrerende lage prijzen willen invoeren, maar werd toen zowel door zogenaamde collega's in de handel als wel door de overheid op een oneerlijke manier tegengewerkt.
Hij loofde een aanzienlijke salaris uit plus een ruime vergoeding voor de gemaakte onkosten - bij een halfjaarlijks oriëntaal verblijf, om eens en voor altijd orde op zaken te stellen.
Maar wat de beste man vergat was dat naast de hardnekkigheid en onuitroeibare wijsheid van de eeuwenoude filosoof Confucius, er ook nog zoiets bestaat als de lange arm en monopolie van de maffia, en de corrupte overheden van de desbetreffende import- en exportlanden.
Het is daardoor vaak niet eens nodig de chemische en pyrotechnische kennis en kunde van de Chinezen te verkennen, want ze weten zelf vaak wel wat er mis is met hun gebrekkige vuurwerk. Hun vuurwerk wordt vaak niet eens door henzelf op werkzaamheid en deugdelijkheid getest - ook de importeur doet dat niet, en veelal wordt het vuurwerk nog voordat het goed en wel gedroogd is, op transport gesteld. Een dergelijke haast kan natuurlijk nooit goed zijn.
Bekend is dat de gebruikte chemische grondstoffen meestal te onzuiver zijn - omdat die goedkoper zijn in aanschaf. De metalen in de sassen zijn vaak te grof (aluminium fijnmalen is duur) of onvoldoende gecoat en weinig corrosie bestendig (magnesium, vaak deels vervangen door magnalium). Zelfs de groene Visco-lont is in de goedkope variant chemisch instabiel door de slecht schoongewassen viscose draden en langdurige opslag onder vochtige omstandigheden vormt dan een groot probleem: er ontstaat een onbrandbare half vloeibare 'modder' kern.
Daarnaast zijn de kwaliteit van papier, karton en de rol- en verlijmingstechnieken abominabel - die niet alleen onderdeel uitmaken van de verpakking, maar nog veel belangrijker vaak essentieel zijn voor het vuurwerk vanwege het te bereiken effect.
Niet onbelangrijk is dat vuurwerk met veel te grote haast en dus met weinig nauwkeurigheid in elkaar is gefranseld. Overheid en vuurwerkimporteurs waarschuwen de consument vooral niets uit elkaar te peuteren. Voor het gevaar? Nee, je zou er eens achter kunnen komen hoe slecht en goedkoop het vuurwerk is opgebouwd en dat het meeste uit lucht, papier, karton en klei bestaat. Nog geen 5 tot 10 % bestaat uit pyrotechnische mengsels, de sassen genaamd.
Het maken van echt kunstvuurwerk vraagt echter een grote mate van kunstvaardigheid en aandachtige vakmanschap, zoals men de kunst verstaat in landen als Italië en Japan.
Dat consumentenvuurwerk tegenwoordig in mooi blinkende, uitdagende en veelkleurige grote dozen en andere verpakkingen zit opgesloten - naast het belachelijke en volstrekt overbodige zware 'webb-oudendag-kodde' metaalgaas draadwerk!, zegt dit natuurlijk helemaal niets en maakt het alleen maar nog meer deel uit van Het Grote Bedrog.
Volgens de Chinese leer van Confucius is iedereen gelijk en moet je altijd en overal rekening houden met de ander. Dat is natuurlijk mooi meegenomen wanneer je daar heilig in gelooft, vooral in een druk bezet land. En wel zo eerlijk en fatsoenlijk, maar de praktijk leert vaak anders en we leven nu eenmaal niet in een ideale wereld.
In het Westen zijn mensen egoïstischer en streven als bezetenen naar een betere kwaliteit van leven, ook wanneer dat ten koste gaat van een ander zijn vrijheid en levensgeluk. Dat zijn de asociale nare aspecten van een kapitalistische consumptiemaatschappij, maar ook bij het communisme ziet men dezelfde menselijke hebzucht.
Haast dodelijk in ontwikkeling en vooruitgang is echter de gelatenheid van de Oosterse levenswijsheid zoals 'wat komt dat komt', 'het is zoals het is' en 'morgen zien we wel weer'. Dit soort wijsheden of levensinstelling werkt destructief op het arbeidsproces en is slecht voor de algemene arbeidsmoraal - en dus alles wat de kwaliteit van de productie zou kunnen verbeteren.
Natuurlijk is er een enorme onderlinge competitie, maar dan gaat het erom wie de goedkoopste is of de klant het best om de tuin kan leiden, niet wie kwalitatief beter is.
Misschien wordt niet in de kunst en wetenschap beknibbeld, maar kennelijk is 'kwalitatief slecht' goed genoeg voor de industrie en handel. Zo zijn de Chinezen 5000 jaar veelal geïsoleerd blijven stilstaan in hun kwalitatieve ontwikkeling. Een gelaten, weinig in kwaliteitsverbetering geïnteresseerde levensinstelling en arbeidsethos, waarbij het decennia langdurige communisme zeker ook geen goed heeft gedaan om te strijden voor een kwalitatief beter, betekenis- en zinvoller leven. Dat betekent niet dat Chinezen niet hard genoeg werken - want dat doen ze juist wel, maar het afleveren van constante kwalitatief hoogwaardige arbeid en de bijbehorende voortdurende verbetering van kwaliteitsproducten horen daar vaak niet toe.
Mensen hebben het er vaak over dat vuurwerk en China onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn, omdat vuurwerk in China waarschijnlijk zijn oorsprong vond. Maar de echte kenners weten wel beter: goed vuurwerk komt helemaal niet uit China. Landen als Italië, Malta, Japan en Spanje lopen voorop.
Apocalyptische taferelen van de smeulende nasleep van recentelijke opeenvolgende explosies in de Chinese haven van Tianjin (waar ook het meeste export carbid vandaan komt) hebben wederom de gevaren van de Chinese industrie blootgelegd. Corruptie, onbenul, nalatigheid en slechte voorlichting en verkeerde brandweerinstructies hebben hier gezorgd dat grote hoeveelheden opgeslagen nitrocellulose, ammoniumnitraat en calciumcarbide in brand konden geraken en uiteindelijk konden detoneren (klik hier). Daarbij zijn ook grote hoeveelheden gif als natriumcyanide in het milieu terechtgekomen.
Ondeugdelijke of ontbrekende veiligheidsprocedures, het gebrek aan deskundig toezicht en de wijdverbreide corruptie en vriendjespolitiek in China zijn mede schuldig aan de ontploffingen, iedereen rotzooit maar een beetje aan, vooral met gevaarlijke stoffen. Meer dan 100 mensen zijn gedood en de giftige dampen in de lucht en het verontreinigde bluswater dreigen voor nog milieurampen. President Xi Jinping heeft de autoriteiten aangespoord om te leren van de lessen uit het ongeluk. Juli 2018 komt het Chinese vaccinatieschandaal aan het licht: medicijnen die niet werken (klik hier), waar kennen we dit van en wie trekt er lering uit? Steeds vaker halen Nederlandse farmaceuten en apothekers vervuilde medicijnen uit China (en ook India) omdat ze zo lekker goedkoop zijn (klik hier). In het meest positieve geval worden de onzuivere stoffen in Europa gezuiverd en van de vervuiling ontdaan. Dat is meestal een kostbare zaak, va.ndaar dat de Chinezen de grondstoffen goedkoop kunnen leveren.
Waardoor komt het toch dat veel producten zoals vuurwerk uit China vaak zo slecht zijn gemaakt en onbetrouwbaar zijn, in relatie tot de hoge prijzen die hier in Nederland voor worden gevraagd. Wie wel eens naar Aziatische gebieden reist, kent de enorme prijsverschillen en het transport kan het verschil niet verklaren. Chinees vuurwerk zou eigenlijk de helft aan prijs goedkoper moeten zijn en er wordt door de importeurs en winkeliers geen enkele extra waarde aan vuurwerk toegevoegd behalve het schuiven van wat dozen. In de U.S.A. heeft een Chinees genaamd Ding een ware vuurwerk monopolie die het haast onmogelijk maakt dat handelaren met elkaar concurreren en daarmee de prijs laag houden (klik hier). Dat was en is ook met Nederland het geval: de prijzen worden kunstmatig hooggehouden door onderlinge verboden prijsafspraken.
Met andere woorden, waarom kunnen de importeurs van vuurwerk de Chinezen niet bewegen een constant hoogwaardig product af te leveren dat voldoet aan alle eisen van kwaliteit, gevarenclassificatie en productveiligheid? En waarom kan de onderlinge concurrentie - en de controlerende overheidsorgaan als de NMa - er niet voor zorgen dat een fatsoenlijk aanvaardbaar prijspeil wordt gehandhaafd? Het probleem is dat niemand daar wat aan doet, ook al worden ze daarvoor betaald. Dus Nederland is ook corrupt, dat heeft de vuurwerkramp in Enschede bewezen (klik hier).
Er is zelfs een bekende importeur die er groot belang aan hecht dat hij geen rotzooi meer krijgt toegestuurd van de Chinezen. Niet alleen vanwege zijn kieskeurige vuurwerk clientèle, maar ook door de ergernis die het veroorzaakt en zijn eigen broze gezondheid. Hij heeft al eens sterk concurrerende lage prijzen willen invoeren, maar werd toen zowel door zogenaamde collega's in de handel als wel door de overheid op een oneerlijke manier tegengewerkt.
Hij loofde een aanzienlijke salaris uit plus een ruime vergoeding voor de gemaakte onkosten - bij een halfjaarlijks oriëntaal verblijf, om eens en voor altijd orde op zaken te stellen.
Maar wat de beste man vergat was dat naast de hardnekkigheid en onuitroeibare wijsheid van de eeuwenoude filosoof Confucius, er ook nog zoiets bestaat als de lange arm en monopolie van de maffia, en de corrupte overheden van de desbetreffende import- en exportlanden.
Het is daardoor vaak niet eens nodig de chemische en pyrotechnische kennis en kunde van de Chinezen te verkennen, want ze weten zelf vaak wel wat er mis is met hun gebrekkige vuurwerk. Hun vuurwerk wordt vaak niet eens door henzelf op werkzaamheid en deugdelijkheid getest - ook de importeur doet dat niet, en veelal wordt het vuurwerk nog voordat het goed en wel gedroogd is, op transport gesteld. Een dergelijke haast kan natuurlijk nooit goed zijn.
Bekend is dat de gebruikte chemische grondstoffen meestal te onzuiver zijn - omdat die goedkoper zijn in aanschaf. De metalen in de sassen zijn vaak te grof (aluminium fijnmalen is duur) of onvoldoende gecoat en weinig corrosie bestendig (magnesium, vaak deels vervangen door magnalium). Zelfs de groene Visco-lont is in de goedkope variant chemisch instabiel door de slecht schoongewassen viscose draden en langdurige opslag onder vochtige omstandigheden vormt dan een groot probleem: er ontstaat een onbrandbare half vloeibare 'modder' kern.
Daarnaast zijn de kwaliteit van papier, karton en de rol- en verlijmingstechnieken abominabel - die niet alleen onderdeel uitmaken van de verpakking, maar nog veel belangrijker vaak essentieel zijn voor het vuurwerk vanwege het te bereiken effect.
Niet onbelangrijk is dat vuurwerk met veel te grote haast en dus met weinig nauwkeurigheid in elkaar is gefranseld. Overheid en vuurwerkimporteurs waarschuwen de consument vooral niets uit elkaar te peuteren. Voor het gevaar? Nee, je zou er eens achter kunnen komen hoe slecht en goedkoop het vuurwerk is opgebouwd en dat het meeste uit lucht, papier, karton en klei bestaat. Nog geen 5 tot 10 % bestaat uit pyrotechnische mengsels, de sassen genaamd.
Het maken van echt kunstvuurwerk vraagt echter een grote mate van kunstvaardigheid en aandachtige vakmanschap, zoals men de kunst verstaat in landen als Italië en Japan.
Dat consumentenvuurwerk tegenwoordig in mooi blinkende, uitdagende en veelkleurige grote dozen en andere verpakkingen zit opgesloten - naast het belachelijke en volstrekt overbodige zware 'webb-oudendag-kodde' metaalgaas draadwerk!, zegt dit natuurlijk helemaal niets en maakt het alleen maar nog meer deel uit van Het Grote Bedrog.
Volgens de Chinese leer van Confucius is iedereen gelijk en moet je altijd en overal rekening houden met de ander. Dat is natuurlijk mooi meegenomen wanneer je daar heilig in gelooft, vooral in een druk bezet land. En wel zo eerlijk en fatsoenlijk, maar de praktijk leert vaak anders en we leven nu eenmaal niet in een ideale wereld.
In het Westen zijn mensen egoïstischer en streven als bezetenen naar een betere kwaliteit van leven, ook wanneer dat ten koste gaat van een ander zijn vrijheid en levensgeluk. Dat zijn de asociale nare aspecten van een kapitalistische consumptiemaatschappij, maar ook bij het communisme ziet men dezelfde menselijke hebzucht.
Haast dodelijk in ontwikkeling en vooruitgang is echter de gelatenheid van de Oosterse levenswijsheid zoals 'wat komt dat komt', 'het is zoals het is' en 'morgen zien we wel weer'. Dit soort wijsheden of levensinstelling werkt destructief op het arbeidsproces en is slecht voor de algemene arbeidsmoraal - en dus alles wat de kwaliteit van de productie zou kunnen verbeteren.
Natuurlijk is er een enorme onderlinge competitie, maar dan gaat het erom wie de goedkoopste is of de klant het best om de tuin kan leiden, niet wie kwalitatief beter is.
Misschien wordt niet in de kunst en wetenschap beknibbeld, maar kennelijk is 'kwalitatief slecht' goed genoeg voor de industrie en handel. Zo zijn de Chinezen 5000 jaar veelal geïsoleerd blijven stilstaan in hun kwalitatieve ontwikkeling. Een gelaten, weinig in kwaliteitsverbetering geïnteresseerde levensinstelling en arbeidsethos, waarbij het decennia langdurige communisme zeker ook geen goed heeft gedaan om te strijden voor een kwalitatief beter, betekenis- en zinvoller leven. Dat betekent niet dat Chinezen niet hard genoeg werken - want dat doen ze juist wel, maar het afleveren van constante kwalitatief hoogwaardige arbeid en de bijbehorende voortdurende verbetering van kwaliteitsproducten horen daar vaak niet toe.
Maar zijn alle Chinezen wel zo eerlijk, welopgevoed en sociaal als de leer van Confucius voorschrijft? Bekend of beter berucht zijn inmiddels de vele schandalen in China van vergiftigde of ondeugdelijke producten: melamine toevoegingen in babymelkpoeder, loodverf op speelgoed, cadmium in sieraden voor meisjes, antivries in tandpasta, besmet voedsel voor huisdieren, gevaarlijke fietsen, roestende nieuwe brommers met uiteenvallende onderdelen zoals ongeharde ‘stalen’ kogellagers, asbest in nieuwe Japanse auto's (en waarvan de giftige remblokken in China waren vervaardigd). Geknoei met vlees en ander voedsel op de eigen interne markt, onbetrouwbare illegale namaak of medicijnen zonder werkzame middelen - en waarvan alleen het uiterlijk en de verpakking overeenkomen met de echte medicijnen (klik hier), medicijnen met kankerverwekkende vervuiling (klik hier), etc., de lijst gaat maar door. Soms zijn de producenten zelf zo door en door slecht dat je alleen nog maar kunt spreken van gewetenloze criminelen. Hoe kun je dan nog wat behoorlijks van de producten en diensten van geboefte verwachten?
Voorbeelden van gevaarlijk vuurwerk in Nederland zijn nog goed te herinneren: op de grond exploderende vuurpijlen door een productiefout bij het drogen – waardoor scheuren in de aandrijflading ontstonden, of gevaarlijk giftige witte fosfor in het kindervuurwerk TwigBang. Witte fosfor is wettelijk al meer dan 100 jaar verbannen uit consumenten producten - zoals bij de lucifer, rode fosfor op het strijkvlak is de veilige vervanging voor gevaarlijke witte fosfor in de kop, maar China heeft daar kennelijk geen enkele boodschap aan.
Er schijnt nog steeds minstens één vuurwerkfabriek te zijn die heimelijk verboden stoffen als witte fosfor verwerkt. Een Chinese voorlichtster van wie het e-mailbericht werd onderschept, bleek familielid van de eigenaar van die fabriek. Ze vertelde vol trots dat de oom de enige vuurwerker was die nog het verboden witte fosfor verwerkte in de producten.
Toen in Europa en de VS door de chemicus R. Pützfeld van de Nederlandse Pyrotechnische Vereniging halverwege de jaren '90 via internet internationaal alarm werd geslagen - en de TwigBang werd verboden, dumpten de Chinezen het giftige vuurwerk massaal onder de naam 'Watusi' op de Philippijnse markt. Voor 1 cent per stuk in plaats van de oorspronkelijke 10 cent, zonder de gekleurde verflaag of luxeverpakking, in een anoniem dichtgeniet plastic zakje zodat de fabrikant en importeur onbekend blijven. Wederom als kindervuurwerk verkocht via snuisterijenzaakjes, met zeer ernstige gevolgen van dien (klik hier), (klik hier nogmaals), (klik hier nog een keer). De Watusi schijnt inmiddels ook als zelfmoordwapen te worden gebruikt, o.a. door een verwarde lijmsnuiver met liefdesverdriet (klik hier). Om aan te geven hoe gevaarlijk de TwigBang of Watusi is: het voorwerp ter grootte van één Zwaluw lucifer bevat voldoende witte fosfor om vier achtjarige kinderen te doden.
Ondertussen is anno 2013 de Twig Bang weer terug, zowel in originele naam als onder andere fantasienamen, en dook het vorig jaar in België op bij Zena onder de naam van Rubbing Bang. De samenstelling zou gewijzigd zijn, maar of dat zo is en of er nog steeds gevaarlijke stoffen zijn gebruikt, is niet bekend. Vreemd dat een dergelijk artikel na zoveel ellende en internationale opspraak te hebben gezorgd, zomaar zonder keuring of analyse-rapport wordt toegelaten. Doorgaans zit de inspectie en keuringsdienst van het ministerie ook het overgrote deel van het jaar te slapen en worden de ambtenaren alleen wakker voor een plezierreisje op uitnodiging van T&O of pas laat in december, om brave huisvaders aan de Duitse grens tegen te houden. Vaders die wat vuurwerk van de Duitse Aldi en Lidl hebben gekocht.
Overigens een uitstékende kwaliteit vuurwerk voor de helft van de prijs waarvoor het normaal wordt aangeboden. Wat dat betreft zijn Aldi en Lidl voorbeeldige bedrijven die het durven op te nemen tegen de gevestigde 'orde' en vuurwerkmaffia - die ook in Duitsland aanwezig is. In Nederland en België werden beide bedrijven hevig tegengewerkt, iets waar de beide overheden en de NMa in Nederland direct iets tegen zouden moeten ondernemen. En anders moeten die bedrijven de zaak bij het Europese Parlement aankaarten. Het kan natuurlijk niet zijn dat de vuurwerkmaffia vrij spel heeft en bedrijven onder druk kan zetten om niet te mogen concurreren.
In plaats dat de Nederlandse overheid zeer dankbaar was dat niet in Nederland honderden kinderen werden vergiftigd door gevaarlijk rotzooi dat ze zelf tot de markt zonder controle had toegelaten - de NPV waarschuwde niet alleen de Keuringsdienst van het ministerie, maar ook de betreffende importeurs en alle GGD's in Nederland, zorgde dezelfde vuurwerkmaffia dat de overheid de boodschapper ter verantwoording riep en strafte. In het politiedossier was te lezen dat 'meneer zelfs fosforhoudend vuurwerk in bezit had', en terloops werd een Turkse klusjesman als terrorist aangemerkt. Putzfeld werd door justitie ten onrechte in het verdachtenbankje geplaatst, de Nederlandse staatsterreur ten top. Partijdige journalisten van bedenkelijke omroepen maar ook kranten en weekbladen wisten te melden van raketten en munitie, terwijl het om oefen- en demonstratiemateriaal, papier, karton en dummies ging, en dat de man reeds bijna dertig jaar munitieverzamelaar was met een officiële licentie. De niet onafhankelijke NFI nam de tijd en had er 7 maanden voor nodig om erachter te komen dat de materialen en chemicaliën onschuldig waren - en nam de mogelijkheden te baat uitvoerig hun nieuwe analyse-apparatuur te testen. Ja, uiteindelijk moest de overheid meer dan 30.000 euro schadevergoeding aan Putzfeld betalen, maar dat berichtte het linkse journaille niet.
Eigenaardig ook dat een journalist als Knip van de NRC zijn destijds toegekende ere-doctoraat voornamelijk te danken heeft aan zijn deskundige raadgevers en informanten (klik hier), zodat hij eerder was dan T&O (klik hier) met de enige juiste conclusie. Maar om een grote internationale schande van de Watusi - en de terreur van de vuurwerkmaffia en de overheid - te openbaren, nee, dan is meneer als (wetenschappelijk) onderzoeksjournalist niet thuis. Waarschijnlijk is het zo dat wanneer je eenmaal deel uit gaat maken van het elitaire establishment, je geen tijd meer hebt voor het aardse en vooral je vingers niet wilt branden. De vraag is, waarom de fabrikanten van de melamine vergiftigde melk wel de doodstraf krijgen, en de Chinese fabrikant en handelaren van de Watusi de dans ontspringen - die willens en wetens honderden Philippijnse kinderen op hun geweten hebben?
Nee, de simpele zielen wisten zelfs geen onderscheid te maken tussen rode en witte fosfor, voor verstand van zaken moet je niet bij journalisten noch bij justitie zijn en onrecht bij Vrouwe Justitia is tegenwoordig heel gewoon sinds alle blunders van gerechtelijke dwaling. De blinddoek is allang geen symbool meer voor 'zonder aanziens des persoons', maar eerder symbool voor blinde onbenul, onoordeelkundigheid en bovenal partijdigheid door de ziekelijke ambitie van de corrupte justitieambenaren die koste wat kost hogerop willen. Wat wil je ook wanneer een oud-kraker en Amsterdamse Onkruit-extremist Buruma zich via de UvA een zetel heeft weten te bemachtigen in de Hoge Raad? Die UvA is een oud broeinest van terreur en extremisten, wie zou daar nou een ere-doctoraat van willen ontvangen?
In China verbaast niets meer en de lange arm van de maffia heeft niet alleen daar, maar zelfs politie, justitie en de rechterlijke macht in Nederland in de corrupte houdgreep. De tijden dat de Chinese misdaad Nederland in zijn greep had - in de jaren '60 en '70, komen weer terug, goeddeels nu via het internet. Het pleit niet bepaald voor de intelligentie en de algehele moraal wanneer de media ook nog recentelijk berichtten dat de gemiddelde Nederlander geen probleem heeft dat hij afgeluisterd wordt via de telefoon en internet (klik hier). Niet echt iets om met trots van de daken te schreeuwen en het getuigt niet van realiteitszin dat ook de Tweede Kamer buitengewoon naïef is met betrekking tot spionage (klik hier).
Met de bestrijding van terrorisme heeft dat allang niets meer te maken, maar veel meer met DDR stasi en Big Brother praktijken - dat de ene helft van de bevolking de andere helft in de gaten houdt. En natuurlijk met militaire en industriële spionage waar bijna elk land zich schuldig aan maakt, vooral ook een land als China. Niet voor niets maakt de V.S. als een bezetene jacht op klokkenluiders die de vuile was buiten hangen, maar wie ondermijnt nu de democratie met wat? Dat net de eerste zwarte president als Obama zijn beloften niet nakomt en zich gedraagt als een blanke slavendrijver die zijn 'gevluchte' plantagemedewerkers' als Edward Snowden (klik hier) koste wat kost probeert terug te halen. Recent werd de president van Bolivia nog gegijzeld om hetzelfde doel (klik hier), een beschamende vertoning van internationale overheidsterreur. Wanneer we het over groot onrecht hebben komt al gauw Guantanamo Bay in beeld.
Laten we ons vooral geen angst aanpraten voor gevaren die er niet zijn, een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Dat men winnaar wordt van de loterij en miljoenen wint is statistisch vele malen groter dan de kans slachtoffer te worden van een terroristische aanslag. Er zijn meer mensen om het leven gekomen door overheidsterreur tegenover eigen bevolking dan dat er soldaten sneuvelden op het slagveld.
Wat de strijd tegen terrorisme met vuurwerk te maken heeft? Helaas tegenwoordig alles, want al meer dan 20 jaar wordt vuurwerkhobbyisme geheel ten onrechte in één adem genoemd met 'het maken van bommen'. Sinds de Boston marathon terroristen in het voorjaar 2013 kinderlijk primitief gebruik maakten van kruit uit leeggehaald vuurwerk - en waardoor de bom niet al te krachtig was maar de ophef des te groter, staat de vuurwerkhobbyist internationaal ook in het verdachtenbankje. De FBI waarschuwt voor verdachte kopers van 4 juli vuurwerk voor de onafhankelijkheidsviering (klik hier). Burgemeester Bloomberg van de stad New York wil zelfs sterretjes verbieden en misbruikt daarvoor op schandelijke wijze een mislukte terreuraanslag in 2010 - en indirect dus ook die in Boston (klik hier).
In de V.S. is het in de media gebruikelijk om niet meer te praten van vuurwerk, maar van explosieven, met dank aan de bedenkelijke journalistiek van de Amerikaanse media - de Nederlandse en Belgische journalisten zijn niet veel beter - die een hoop lawaai verkiezen boven zakelijke, feitelijke en fatsoenlijke berichtgeving die streeft naar objectieve waarneming en waarheidsvinding. Maar nee, het gaat vooral om sensatiezucht, kijkcijfers, lezers en vooral verkoop van commerciële advertenties. Dat lijkt allemaal niet zo belangrijk voor Nederland, maar wat in de V.S. politiek of maatschappelijk nu gebeurt vindt meestal ook plaats in Nederland, maar dan 10 tot 20 jaar later. Maak dus de borst maar nat, want net als met het roken van tabak en drinken van alcohol, zijn alle maatregelen die daar getroffen zijn uiteindelijk ook 20 jaar na dato in Nederland ingevoerd.
Om nog even in de V.S. te blijven als Nederland's grote voorbeeld, een bekende Amerikaanse importeur heeft in de afgelopen jaren met de bedrijfsvoerders van vuurwerkfabrieken in China geprobeerd een goede persoonlijke band op te bouwen. Om door deze 'vertrouwensband' hopelijk een betere kwaliteit vuurwerk geleverd te krijgen. Maar zelfs bij meerdere bezoeken per jaar aan China en de controle over de daar ingeladen en verscheepte goederen, hebben niet kunnen voorkomen dat hij voortdurend wordt 'opgescheept' met slechte kwaliteit rommel waar hij niet om heeft gevraagd. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn, daar zit kwade wil en opzettelijke bedrog achter.
Als doorgewinterd stoïcijns zakenman verkoopt hij de toegestuurde troep vervolgens dan weer door aan de Amerikaanse consument - meestal met de kleine toevoeging dat 'de waar' niet helemaal voldoet aan de verwachtingen en gewenste standaardeisen. De extra korting die hij bij de Chinezen heeft bedongen geeft hij dan wel eens door aan de klant. Zo gaat dat in de praktijk.
Het antwoord op de kwaliteitsproblematiek ligt zowel bij de vraag- als aanbodzijde, als bij de wetgeving en controleurs van overheidswege.
Zowel de Europese importeurs als de Chinese producenten voeren een strijd om zo goedkoop mogelijk uit te zijn. Daarbij worden met name door de importeurs en winkeliers exorbitante woekerwinsten gemaakt door alleen maar wat te schuiven met dozen, terwijl de Chinese arbeider het meeste werk verzet en het gevaarlijkste werk doet tegen slechts een heel schamele betaling van rond omgerekend 1 euro per dag.
Maar ook de betrokken overheden treffen blaam omdat ze onvoldoende controleren en andere maatregelen nemen om te voorkomen dat de markt verzadigd raakt met gevaarlijke en ondeugdelijke rommel. De Nederlandse overheid vindt het bovendien niet erg dat vuurwerk duur is (lees: duur wordt doorverkocht) want anders zou er nóg meer vuurwerk worden verkocht. Het standpunt van de overheid is hypocriet: wel verdienen aan belasting, maar het gebruik ook willen inperken. Vergelijk dezelfde schijnheiligheid met de verkoop van alcohol en tabak.
Daarnaast is de wetgeving in Nederland dusdanig onredelijk streng, dat kwaliteitsvuurwerk - met name uit de omringende Europese landen - niet de kans krijgt om op de markt te worden toegelaten. Dit is een vorm van verboden bescherming van eigen binnenlandse handel. Rijks vuurwerkcontroleurs en warenwet dienaars keuren ook iets niet goed, alleen maar af en het meest veilige vuurwerk is in hun ogen vuurwerk wat het vooral níet doet. Daar heeft de consument dus helemaal niets aan.
Ook de weinige ondernemers die nog zelf vuurwerk maakten in eigen land, zijn allemaal weggedreven of uitgekocht door de angstige overheid. Alles vanwege de ramp in Enschede in mei 2000, terwijl dit ongeluk niets met consumentenvuurwerk en alles met ondeskundig geknoei met groot professioneel 1.3G vuurwerk te maken had (inclusief goederen van de hoogste 1.1 gevarenklasse) - en waarbij de overheid ook een lading boter op het hoofd had door geen controle uit te oefenen. Zelfs de burgemeester wist niet eens dat hij een gevaarlijke vuurwerkopslag in zijn gemeente had. Niemand neemt zijn eigen verantwoordelijkheid en iedereen wijst vooral naar de ander om de problemen op te lossen, een besmettelijke ziekte, waarbij ambtenaren strafrechtelijk altijd vrijuit gaan.
Laten we eens kijken wat het produceren van vuurwerk kost in een land als China. Een artikel dat nog niet zolang geleden als schertsvuurwerk werd verkocht, waren de Blaster Balls of Crack Balls. De twee keramische ballen van 2,5 tot 3 cm doorsnee moeten tegen elkaar worden geslagen of gegooid om een kleine knal te veroorzaken. Er wordt beweerd dat ze zeker 200 keer meegaan, maar na 100 keer zijn ze al aardig uitgewerkt. Ze kosten in de verkoop zo rond de 3 euro gemiddeld, met uitschieters naar boven van 4 euro en naar beneden van 2 euro. Op de ballen is een 0,3 mm dun laagje kruit van chloraat en zwavel aangebracht, met nog wat lijm en andere toevoegingen zoals een kleurstof en stabilisator (klik hier voor het patent). De dikte van de laag ligt nogal gevoelig, want naar mate de laag dikker wordt, is ook de knal harder en het effect spectaculairder door de vonken. In 2005 werd om die reden in de U.S.A. het artikel van de markt gehaald na een recall van de bekende B.J. Alan uit Ohio (klik hier). Het gevaar viel wel mee maar maakte het artikel ongeschikt voor kinderen om in de hand te houden.
Gezuiverd zwavel kost per kg ongeveer 1 tot 2 euro, maar het ongezuiverde zwavel van vulkanische oorsprong (Indonesië) kost zelfs minder dan 10 eurocent en is ook goed te gebruiken (klik hier). Chloraat (de kalium variant voor vuurwerk) kost 3 tot 4 euro per kg - in Europa worden de prijzen door de chloraat-maffia kunstmatig hoog gehouden (klik hier), maar de wereldmarktprijs per ton is meer in de richting van 1 euro per kg, afhankelijk van de zuiverheid.
De hoeveelheid kruit bedraagt nog geen gram aan knalsas - per knal wordt 5 tot 10 mg sas verbruikt, de kosten uit een kruitmengsel van ongeveer 3 euro per kg zijn dan 0,3 cent! Bij een gewicht van 30 gram per bal is de pyrotechnische lading dus nog geen 3,3 % van het totaalgewicht.
De keramische bal kost niet meer dan 3 cent per stuk - mogelijk minder bij grote afname (er zijn wereldwijd miljoenen van verkocht), de kartonnen blister verpakking kost ook ongeveer 4 cent inclusief bedrukking (alleen een doosje is zelfs nog goedkoper, 1 tot 2 cent).
Een Chinese arbeider kan 10.000 ballen per werkdag verwerken; hij verdient per dag 1 euro (verdient dus geen bal...), per bal kost dat 0,01 cent. Totale kosten 10,62 eurocent per twee ballen in de kant-en-klare toonbank blisterverpakking. In een doosje 8,62 cent. De fabrikant biedt ze aan voor ongeveer 20 cent per paar, meestal twee maal de kostprijs.
De verkoopprijs in de winkel bedraagt 3 euro, dat is 3,00 / 0,20 = 15 - dus het vijftien-voudige van de inkooprijs, of 3,00 / 0,17 = 18 - of het achttienvoudige, een aanzienlijke brutowinst voor de importeur en winkelier in Nederland. De fabrikant zal voortdurend beknibbelen en bezuinigen op de kosten, ook wanneer dit tot een lagere kwaliteit leidt. Aan de kruitlading en de personeelskosten zal het niet liggen, die zijn in China minimaal. Importeur en winkelier dragen niets bij aan het productieproces en voegen niets aan waarde toe - behalve dan het transport en de opslag - en waarvan nog maar moet worden afgewacht of deze het product niet hebben geschaad door transportschade of te vochtige opslag.
Een rekenvoorbeeld van hoe de kosten,verdiensten en pijn zijn verdeeld bij de Chinese knalrol. Een 100.000 tau Chinese rol (tau is een 'maat' van afschrikking in geluid)van ongeveer 10 meter lang bevat ongeveer 6000 rotjes in verschillende maten. Een Chinese arbeider doet om 4 rollen te maken daar een werkdag van 10 tot 12 uur over. Dat is 25 euro cent aan arbeidsloon per rol. In een Chinese rol gaan 2 tot 3 kg kruit, afhankelijk van de kwaliteit en fabriekmerk. Inferieur Chinees zwart buskruit dat doorgaans wordt gebruikt, kost in de laagste categorie ongeveer 1 euro per kg om dat te maken; de goedkoopste kwaliteit chemicaliën worden daarvoor met een bezem op een betonnen vloer door elkaar gemengd - door heen en weer te vegen. Een inferieur aluminium houdend flash kruit met bariumnitraat en chloraat kost ongeveer 2 tot 3 euro per kg, maar daar is veel minder kruit voor nodig per rotje; afhankelijk van de kwaliteit 10 tot 100 keer minder om hetzelfde aantal dB(A) aan geluid te produceren. Zowel het Europese kwaliteitsbuskruit (Duitse Wano Schwarzpulver of Goex uit de V.S.) als het flashkruit op basis van perchloraat en Duitse pyroschliff aluminium (Eckart) zijn veel beter in kwaliteit, maar ook veel duurder, tot wel zo'n tien maal zoveel. Wanneer beide kruitsoorten beter worden met een hogere kwaliteit aan grondstoffen, en er ook nog betere hulzen worden gebruikt, gaat uiteraard dus ook de prijs van het complete product navenant omhoog.
In Nederland is alleen de Chinese rol op basis van buskruit toegelaten. Dat levert een extreem lage tau-waarde op die niet interessant is voor de Chinese markt. Gaan we uit van 2 kg lage kwaliteit Chinees buskruit per rol en een arbeidloon van 25 cent, dan komen we uit op de productiekosten van 2,25 euro. Daar komen dan nog de kosten van papier, touw, klei en een kartonnen doos bij, kosten nog eens 25 cent. Totaal aan kosten 2,50 euro per rol. Wanneer de Europese kwaliteit buskruit zou worden gebruikt en een betere opsluiting in kwaliteitshulzen, zou een veel beter product met een hogere tau-waarde worden verkregen.
De Chinese rol wordt voor 4 tot 6 euro per rol door de fabrikant aan de importeur aangeboden, de prijs afhankelijk van de kwaliteit en het merk of 'brand'.
De importeur moet de rollen per zeecontainer vervoeren, de prijs geldt per volume, niet per gewicht. De containers worden dan tot de nok toe volgestouwd. Per rol is dat ongeveer 1 euro aan vervoerskosten. De containers moeten ingeklaard worden bij de haven. Er komen kosten bij voor vervoer en opslag in Nederland. Dan moet er nog winst worden gemaakt en belasting betaald. De importeur verkoopt de Chinese rol voor 30 tot 35 euro per stuk aan de winkelier. De winkelier legt daar doorgaans nog eens 100 % bovenop, inclusief de 21 % BTW (3,2 % inflatie, gefeliciteerd regering!), en verkoopt de rol voor rond de 70 tot 80 euro. Dat is nagenoeg het 17 tot 20-voudige.
De winkelier verdient per verkochte Chinese rol dus 140 tot 160 keer meer dan de Chinese arbeider, die er veel meer werk voor moet verzetten en alle gezondheidsrisico's loopt. Maar ook de Nederlandse overheid verdient 64 keer meer door geheven belastingen. Zo liggen ongeveer de behoorlijk scheve verhoudingen. Vaak verkoopt de winkelier de rest van het jaar een product waar hij onvoldoende zijn brood mee kan verdienen. De verkoop van vuurwerk slechts drie dagen aan het eind van het jaar moet de boekhouding vaak uit de rode cijfers halen. Dat is natuurlijk bespottelijk en zielig tegelijk, een ondernemer die met zijn fietsen, bouten en moeren of tuinartikelen niet rond kan komen en de superwoekerwinst van de Chinese slavernijhandel nodig heeft. Wie daaraan twijfelt, zou daar eens zelf moeten gaan kijken. En ook naar de winkelprijzen informeren in China.
Met de prijs en prestatie-verhouding van professioneel vuurwerk van de 1.3G klasse is het veel minder ongunstig gesteld en krijgt men meer waar voor zijn geld, of zoals Amerikanen zeggen, 'more bang for the buck'. Immers is het gehalte aan pyrotechnische sas relatief veel groter en worden er veel meer en andere grondstoffen gebruikt die in consumentenvuurwerk vaak niet zijn toegelaten. In principe is bijna alles toegestaan en wordt er hier helemaal niet gecontroleerd op inhoud.
Maar ook bij professioneel vuurwerk zijn de verschillen en kwaliteiten groot. Zeker wanneer men de inkoop vergelijkt (klik hier) met wat men voor een kleine show uiteindelijk doorgaans moet betalen.
Tegenwoordig schijnt het in Nederland heel gewoon te zijn om in een zogenaamde professionele show ook 1.4G consumentenvuurwerk cakes, batterijen en boxen te gebruiken. Tenzij de klant dit weet of specifiek er om heeft gevraagd, is dit soort praktijken een armoedige en beschamende vertoning, een echte professional onwaardig. Veelal bestaat een goedkope show slechts uit het afsteken van wat gespreid staande kant-en-klare flowerbeds van een paar honderd euro, en moet men als klant daar een paar duizend euro voor neerleggen. Een kind kan de was doen.
Het gebruik van vrijwilligers die noch geld verdien noch een pyrotechnische opleiding volgen, de kruitsnuivers en zwaveldamp-verslaafden die zich regelmatig aan de afzetting van het vuurwerkterrein aandienen, is een kwalijke zaak. Het zijn lieden die zich gratis ter beschikking stellen en graag voor niets de hele dag meewerken, maar officieel mag dit niet. Ze zijn ook niet verzekerd tegen ongelukken. Het zijn geen serieuze hobbyisten, want die zijn veel beter op de hoogte van de pyrotechniek en die passen er meestal voor om zich op die manier te laten misbruiken.
Men hoeft geen socialist te zijn om te begrijpen dat met rechtvaardigheid de enorme prijsverschillen niets van doen heeft. Zelfs voor een VVD-er die meent dat loon betaald moet worden naar werken, is dit erg oneerlijk.
Daarbij komt ook nog eens dat met name in Nederland er sprake is van vaste prijsafspraken. Uit oogpunt van eerlijke concurrentie en niet toegestane prijsopdrijving, zijn deze praktijken verboden bij de wet, maar de Nederlandse Mededingings-autoriteit NMa heeft in al die jaren nog niets aan dit soort praktijken gedaan. De overheid schuift aan en 'eet heerlijk mee' aan dit rijke diner, door de hoge belastingen die worden geheven. Ook hier is de vuurwerkconsument dus weer de dupe. De vraag is dan ook waarom die consument dat pikt. En waarom wordt er geen vuurwerk meer in Noord-Europa vervaardigd, terwijl dit wel in Zuid-Europa plaatsvindt? En er dus ook veel beter vuurwerk voor de consument daar voor handen is?
Laten we voorop stellen dat de importeur eerst verstand van vuurwerk moet hebben voordat hij überhaupt over vuurwerk gaat praten en gaat onderhandelen. De meeste importeurs hebben echter geen verstand van zaken en willen alleen goedkoop vuurwerk komen kopen. Een dom en zeer slecht uitgangspunt waarbij het eenvoudig is door de Chinezen een oor te worden aangenaaid.
Bovendien kost een betere kwaliteit altijd meer geld door beter materiaal, beter opgeleide mensen, betere veiligheidsomstandigheden, betere productiemethoden en eindcontrole voordat het de fabriek uitgaat.
De Europese importeurs willen echter zo goedkoop mogelijk vuurwerk importeren zodat ze maximale winsten kunnen boeken bij de verkoop in de winkel. Een slechte eigenschap.
Importeurs zijn alleen in een betere kwaliteit geïnteresseerd zolang het niets extra’s kost en verder zijn ze over het algemeen weinig benieuwd naar nieuwe producten of andere effecten. Alles lijkt vreselijk op elkaar en is 'één pot nat'. Ook de veiligheid en deugdelijkheid van het product staan niet op de eerste plaats. Laat staan dat men geïnteresseerd is in het wel en wee van de fabrieksarbeider die zeer weinig verdient, vaak niet eens zijn gezin kan onderhouden wanneer hij 10 tot 12 uur per dag hard moet werken en vaak grote gezondheid- en veiligheidsrisico’s loopt. Met de regelmaat van de klok gaat vuurwerk van de fabrieken voortijdig de lucht in, dikwijls met verlies van lijf en ledematen. Dergelijke erbarmelijke omstandigheden nodigen nu niet bepaald uit je best te doen om de kwaliteit te verbeteren.
Waardoor komt het toch dat Chinese producenten van alles beloven maar hun beloften uiteindelijk niet waar (kunnen) maken of grof gezegd, vaak de boel lijken te belazeren?
Het boek Poorly Made in China van Midler onthult vele industrie geheimen, waaronder de gevaarlijke praktijk van de kwaliteits ‘fade’ - de opzettelijke en geheime gewoonte van Chinese fabrikanten om de winstmarges te verruimen door de gestage vermindering van de kwaliteit. Alsof de klant dat niet merkt wanneer bij een gloednieuwe Chinese auto reeds bij het nemen van de eerste bocht de carrosserie door de wielen zakt. De auto is reeds verkocht, dus dat lijkt op een winst, maar dit soort 'succes' is slechts van korte tijd. De slechte naam die de Chinese fabrikant maakt, zal op termijn veroorzaken dat er geen Chinese auto meer zal worden verkocht.
Dit proces van verslechtering van de producten omwille van de winst is een typisch management probleem in een plotseling opkomende economie. De baas wil snel rijk worden en schroomt geen enkel middel, maar er is ook veel onkunde. Heel veel arbeid wordt uitbesteed aan nog onbetrouwbaarder figuren, kleine fabriekjes of zelfs ongecontroleerde huisarbeid. Niet zolang geleden werden nog lieden betrapt die schoolkinderen het gevaarlijke werk lieten doen, en ook worden vaak bejaarden ingezet om vuurwerk te maken.
Importeurs - ook die van goede wil, hebben vaak geen schijn van kans en krijgen meestal geen enkele grip op dit soort schandelijke situaties.
Midler bericht over Chinese leveranciers: die vinden dat ze weinig te verliezen hebben door de productveiligheid voor de consument te verwaarlozen, mensen in gevaar te brengen omwille van een grotere winst. De corruptie is groot en voor wat extra geld houden controlerende ambtenaren - zo die er zijn, hun mond dicht en kijken de andere kant uit. Maar wat moet je ook in een land waar de mensenrechten dagelijks worden geschonden?
Waar is het morele besef van de importeurs om in een dergelijk land handel te drijven? Natuurlijk, er zijn importeurs die het werkelijk niets uit maakt wat voor rotzooi ze doorverkopen, schamen zich er niet voor geen verstand van vuurwerk te hebben en zijn al gauw in een voor hen vreemd land onder de indruk - mede veroorzaakt door de jetlag, een reizigersdiarree door het eten van bedorven voedsel en de algemene cultuurshock. Het maakt ze niet uit van wie ze kopen, onder welke gevaarlijke omstandigheden en tegen lage salaris de arbeiders haast slavenwerk moeten verrichten, welke armoedig lage kwaliteit aan producten ze leveren.
Of dat ze door de Chinezen of wie dan ook worden belazerd, het zal ze een zorg zijn, áls ze er zelf maar genoeg geld aan verdienen bij de doorverkoop in een land als Nederland. Men betitelt dit soort handelaren zonder kennis van zaken, zonder gewetensbezwaren noch enig moraal als de vuurwerkmaffia. Er is er helaas nogal wat van dat soort, op het psychopathische af zijn ze vooral en alleen in eigen belang geïnteresseerd en hebben wereldwijde vertakkingen en connecties. De kans is groot dat ze zich ook met de verkoop van illegaal vuurwerk en andere criminele activiteiten bezig houden waarbij de veiligheid en gezondheid van de consument - laat staan belangen als productkwaliteit - compleet worden verwaarloosd.
Een goed voorbeeld hoe Aziatische oplichting en bedrog doorwerkt naar de klant, betreft iets waar we allemaal mee te maken hebben maar misschien niet zo bekend is: de bekende coax kabel voor hoogfrequente signalen zoals voor TV, radio, video, sommige computernetwerken en soms ook geluidsapparatuur en telefoon. Er zijn nogal wat klachten over slechte signaalontvangst - en dus ook over slecht TV- of videobeeld, slecht geluid of een slechte telefoon- of skypeverbinding, en dat heeft veelal te maken met Chinees bedrog. Voor het bekijken van mooie vuurwerkopnamen is ook dat een crime!
De coax kabel bestaat uit een koperen draadkern, daaromheen een kunststof diëlektricum, daaromheen een laagje metaalfolie met een gevlochten koperen buitengeleider en tenslotte de kunststof buitenlaag ter isolatie en bescherming. Deze kabels waren oorspronkelijk van goede kwaliteit en zeker de moderne groene zogenaamde schuimkabel, voor radio en TV is de impedantie 75 ohm, voor computernetwerken 50 ohm. Om reflectie van het signaal te minimaliseren, dient een afsluitweerstand of terminator.
Maar in de loop van de tijd heeft de Chinese fabrikant stiekem zitten bezuinigen op materialen en grondstoffen. Zo ziet de kabel er van buiten nog steeds hetzelfde uit, maar van binnen is het kwaliteitsverschil beschamend. Importeurs van de slechte rommel zijn DHZ bouwmarkten als Gamma en Praxis, maar er zijn er natuurlijk veel meer. Minder koper in de koperen kern (soms wordt koper deels vervangen door ijzer dat kans geeft op vroegtijdige erosie en oxidatie), minder folie, en veel minder gevlochten koperen buitengeleider en waarvan de draden ook nog eens veel dunner zijn. Weliswaar is modern digitaal signaal minder afhankelijk geworden van de kwaliteit van de kabel, we willen niet opgezadeld worden met rotzooi wat al weer na een paar jaar vervangen zou moeten worden. Een goede coax-kabel gaat rustig minstens 30 jaar mee.
Pure oplichting, want de kabels zijn nog steeds relatief duur in aanschaf. Zowel de diameter, de isolatie als de dikte en kwaliteit van het koper en aluminiumfolie dragen bij aan een goede functionering, dan wel signaalverlies. Het bedrog wordt uiterlijk gemaskeerd door een dikkere plastic buitenlaag, waardoor de kabel van oorspronkelijke Europese goede dikke kwaliteit lijkt. Een dunner diëlektricum inclusief slechtere bedrading zijn niet direct zichtbaar. Zo wordt de consument weer eens flink opgelicht en omdat ze hieraan ook verdienen, werken de importeurs mee aan de instandhouding van dit soort fraude. Het griezelige is dat importeurs méér verdienen aan de verkoop van Chinese rotzooi omdát de winstmarges daar vaak hoger zijn.
Poorly Made in China vertelt over de enorme snelheid waarmee zo veel productiecapaciteit van hoge kwaliteit is getransplanteerd uit Europa en Noord-Amerika naar fabrieken in China. Het is genoeg om iedereen te desoriënteren: in China is men is er nog lang niet aan toe met de gemiddelde scholing en lage opleiding, maar vooral ook niet mentaal, cultureel en qua lage productiekwaliteit. Maar de importeurs hebben vooral dollars in hun ogen en nemen de vele nadelen op de koop toe. Hoewel er natuurlijk meer dan genoeg mensen rondlopen in China om vooral kwantiteit te leveren, het verhogen van de hoeveelheid heeft weinig zin wanneer dat inhoudt dat dit ten koste gaat van de kwaliteit - die toch al zo laag is.
Midler staat met een Chinese fabrieksmanager op een dag uit te kijken over een landschap vol met stinkende fabrieken van waaruit een krachtige, onaangename, maar ondefinieerbare geur naar voren komt. "Wat is die vieze geur?" vraagt Midler. "Dat is de geur van geld," blaft de manager terug. "Ik ruik maar één ding, heel veel geld!"
Wanneer dit soort managers zich terugtrekt in hun eigen hol, is door de airconditioning en luchtfiltering vaak niets meer te ruiken. Ja, bij het tellen van de dikke pakken met bankbiljetten gaat zelfs een strontlucht naar parfum ruiken. In China wordt haast niets gedaan aan milieuvervuiling en de arbeidsomstandigheden voor de loonwerkers zijn vaak slecht en ronduit gevaarlijk.
|
Buitenlandse importeurs worden vaak rondgeleid in niet-bestaande fantoomfabrieken vol keurige "werknemers", en waarvan de werknemers verdwijnen zodra de importeurs de hielen hebben gelicht en op de terugweg zijn voor een welkomstborrel in hun luxueuze vijf sterren hotel.
Een andere truc is om langzaam klanten in een positie te brengen waar ze volledig afhankelijk worden van de vaak wispelturige en ongeduldige fabrikanten die vervolgens hun prijzen manipuleren, bochten afsnijden en de kortste weg nemen, met andere woorden aanknoeien en overdrijven, opscheppen om toch maar vooral de opdracht binnen te slepen. Ze beloven heilig de goederen te maken volgens de 'allernieuwste specificaties’ en die nog niemand anders heeft gezien. Die vaak alleen maar kunnen leiden tot een ondeugdelijk en ook nog gevaarlijk product. De naam van het spel is list en bedrog, met grote meedogenloosheid.
De Chinese overheid kent onvoldoende regulering om de fabrieken die deze praktijken bezigen en gevaarlijke producten maken, veranderingen af te dwingen of met sluiting te dreigen. Bedrijven zijn wel afhankelijk van vergunningen die door de overheid zijn afgegeven, maar verder zegt dat niets. Hooguit dat de Chinese overheid nastreeft bedrijven groter te laten zijn om zo efficiënter te werken. Maar dat gaat in de vuurwerkerij gewoon niet op, mede uit oogpunt van veiligheid. Laat staan dat men zich inzet voor een beter minimum salaris voor de handarbeiders, algemene hygiëne en bedrijfsveiligheid op het werk.
Zelfs in het geval van de melamine vergiftiging heeft de doodstraf voor de twee hoofdschuldigen weinig uitgehaald. Steeds vaker worden bij milieudelicten zware straffen opgelegd (klik hier).
Met wel als gevolg dat Chinezen hun eigen waren niet meer vertrouwen en massaal hun melkproducten voor kinderen uit het buitenland halen, zelfs tegen een drie tot vier maal hogere prijs uit het verre Nederland. Zodat een producent als Nutricia niet meer aan de vraag van Nederlandse moeders kan voldoen. Inmiddels hamsteren de Chinezen de hele wereldvoorraad aan babymelkpoeder bij elkaar (klik hier). Over de fantastische mogelijkheden van die vermaledijde globalisering gesproken en kan het die bedrijven wat schelen?
De Chinese overheid wil de productie koste wat kost verhogen, gewoon om snel meer geld te verdienen en het land machtiger en invloedrijker te maken, tot de grootste succesvolle economie op aarde. Waar communisme al niet toe kan leiden. De veiligheid van het product, de kwaliteitscontrole en de veiligheid en gezondheid van de mensen die het maken en gebruiken, staan op een veel lager plan, of worden doorgaans genegeerd.
Het gaat allemaal om de vervaardiging van producten tegen de laagst mogelijke kosten. Dat kan niet anders dan leiden tot de productie van rotzooi die tot overmaat van ramp over de hele wereld wordt uitgestrooid. Was de tendens van de naoorlogse westerse generatie vooral het leveren van betere kwaliteit spullen in plaats van alsmaar meer van hetzelfde, de productie in China heeft geleid tot een overvloed aan goedkope en vooral slechte of vergiftigde rotzooi. De fabrieken besteden meestal deeltaken uit en huren de goedkoopste, minst opgeleide werknemers in en maken gebruik van de goedkoopste en minst veilige materialen.
Wanneer de importeur zijn goederen tzt ontvangt, zijn deze meestal al betaald en valt er weinig tot niets meer af te dwingen. Van het retourneren is contractueel vaak al helemaal geen sprake en juridische procedures aanspannen heeft geen zin door het onvoldoende ontwikkelde rechtsstelsel van wetgeving en rechtspraak in China. Ook bij namaak of inbreuk op patentrecht krijgen zelfs grote multinationals geen enkele poot aan de grond. China is nog steeds te vergelijken met het oude Amerikaanse Wilde Westen, nu dus het Chinese Wilde rechteloze Oosten.
Wil de serieuze en goed bedoelende importeur meer geld betalen voor een betere kwaliteit product, dan is die hogere kwaliteit niet lang gegarandeerd. Immers, de Chinese fabrikant zal voortdurend marchanderen door tegen zo laag mogelijke kosten te produceren. Dat betekent dat vroeg of laat dit ten koste gaat van de kwaliteit.
Tenzij de importeur daar in China zelf het productieproces ter hand neemt, of in ieder geval nauwgezet begeleidt en voortdurend controleert - vooral ook de grondstoffen en halffabricaten analyseert, contractueel de zaak van alle kanten dichttimmert en beveiligt EN pas in laatste instantie betaalt wanneer de afnemer geheel tevreden is met de aan het bedrijf in Nederland afgeleverde waar. Maar ook dan is de kans aanwezig dat als vanouds ergens mee wordt gesjoemeld - omdat dit nu eenmaal in de aard ligt van de Aziatische handelspartner.
Natuurlijk vinden er ook positieve veranderingen plaats in China en stijgt het gemiddelde levenspeil. Onderbetaalde arbeiders komen massaal in staking en de mensen pikken niet meer alles wat de overheid hen dwingend voorschrijft. De consument protesteert massaal tegen de slechte en gevaarlijke producten in de winkel en spreekt schande over de gebrekkige voedselveiligheid. Er moet wat veranderen en ook Chinezen worden kieskeurig.
Er zijn gelukkig ook een paar vuurwerkbedrijven die hun best doen producten af te leveren met een goede kwaliteit, zoals Lidu en Vulcan Pyrotechnics (klik hier), al blijft het beeld toch soms wisselvallig, mogelijk doordat ze steeds afhankelijk zijn van onderaannemers. Hoe toevallig is de salesmanager een Nederlander, Erik Vermeulen, oud-werknemer en logistieke chef van Schuurmans in Leeuwarden. Zijn Chinese vrouw Cindy houdt zich bezig met de design en choreografie van vuurwerkshows. Cindy haar vader richtte Vulcan veertig jaar geleden op vanuit het vrije Britse Hong Kong, als een import maatschappij van vuurwerk uit het communistische vasteland van China. Zie hier de elegante oplossing voor de problemen met de kwaliteit van Chinese producten: innige Chinees-Nederlandse samenwerking op het persoonlijke vlak.
Vulcan wordt een beetje door pech achtervolgd (klik hier): in het Canadese Montreal hadden ze juli 2013 grote problemen met hun draadloos Galaxis afvuur ontstekingssysteem. Zeker 17 van de 57 modules faalden, mogelijk door storingen met de antennes, hoewel ze een controle van de systemen hadden doorgevoerd. Draadloos is natuurlijk leuk en de hobbyisten deden dat al 20 jaar geleden bij de Nederlandse Pyrotechnische Vereniging. Maar blijkbaar werken zelfs zogenaamde professionele draadloze systemen nog steeds niet feilloos: antennes blijven toch gevoelig voor atmosferische storingen en hindering - maar sowieso is elektronische computerapparatuur dat. De vraag is of het verstandig is professionele apparatuur op de zeer veel gebruikte frequentie 433/434 MHz van de amateur- en consumentenelectronica band te laten draaien.
Elektrisch ontstekers kunnen voortijdig worden ontstoken: zendmasten en hoogspanningskabels zijn bekende veroorzakers van elektro-magnetische straling.
Activiteiten van de zon zoals zonnevlammen en de zonnewind kunnen niet alleen verstoren, maar ook apparatuur vernietigen door de elektro-magnetische straling en stortvloeden van geladen deeltjes (klik hier).
De toename van draadloze apparatuur en afgenomen bandbreedte van de beschikbare frequenties leiden steeds vaker tot het tijdelijk wegvallen van de zend- en ontvangstsignalen. Terugvallen op een computer met een kabelsysteem die wel werkt is dan geen optie, om maar niet te spreken van de onmogelijkheid van het oude handwerk met de fakkel.
De Japanners werken vaak nog gewoon met een ouderwetse spijkerplank en een auto-accu om elektrisch te ontsteken, en alles werkt fantastisch, niet naar een kunstmatig klokritme, maar naar het gevoel, de interactie met het publiek en temperament van de mens. In Spanje ook trouwens, net als Malta en Zuid-Italië, allemaal plekken waar uitzonderlijk goed vuurwerk is te zien. Nee, de computerontsteking is zeker niet alles zaligmakend, is erg storingsgevoelig en allesbehalve foolproof. Om maar niet te spreken van die vaak verschrikkelijke muziek: goede wijn behoeft geen krans. Dikwijls wordt een slechte vuurwerkshow met goedkope troep opgeleukt met wat schallende muziek en laserlicht.
Quelle terreur terrible!
Overigens, de producten van Vulcan waren al voor de komst van Vermeulen goed te noemen en het is dus niet direct zijn verdienste, maar het is toch positief nieuws dat Nederlanders bij bedrijven werken die wel hun best doen en ook aan internationale competities deelnemen. Cindy Cheung kwam onlangs met een verklaring over de tegenslag in Montreal (klik hier). Er ontbreekt kennelijk niets aan een goede continuïteit en communicatie, bravo!
De productiekosten voor sommige bedrijven in China worden echter zo duur, dat Westerse bedrijven overwegen weer te vertrekken naar landen waar de lonen nog lager zijn; de arbeidsomstandigheden er nog slechter en de handarbeiders nog rechtelozer zijn. Zoals India en Bangladesh. In dergelijke landen zitten ook al jaren de grote textielverkopers als H&M en C&A, die dankzij de bespottelijk lage kosten en halve slavenhandel multimiljardair zijn geworden. Het geeft toch te denken dat de familie Brenninkmeijer van C&A recentelijk aangetrouwd is met de koninklijke familie via de dochter van de tante van de koning, prinses Irene. Zo stellen de gefortuneerden hun familiekapitaal en adellijke erfenissen anno 2013 veilig en vullen ze hun zakken nog steeds op een weinig ethische manier als 300 jaar geleden met moderne slavernij. Een grote brand in een dergelijk bedrijf openbaarde de schrijnende toestanden. De minister in Nederland was er direct als de kippen bij om geld ter beschikking te stellen. Wat een misselijkmakende schijnheiligheid, als het kalf verdronken is dempt men de put! (klik hier)
Ondanks de beschreven ellende loopt de economie van China op volle toeren, mede doordat in het westen men meer en meer is gaan leven in een economie van relatief laagwaardige wegwerpproducten. Mag de ontwikkeling ervan hoog technologisch zijn - zoals bij de smartphone, door de gebruikte goedkope materialen, bezuinigingen en slechte productieprocessen zijn de producten vaak een kort leven beschoren. Natuurlijk, dat is vuurwerk per definitie ook, maar daarvoor dient vóór het aansteken, het vuurwerk over minstens een ruim voldoende mechanische als chemische stabiliteit te beschikken.
Het verstand vraagt juist echter om meer veilige, minder giftige maar gezonde, milieusparende en minder verspillende duurzame productieprocessen. Technologisch zijn de Chinezen bezig met enorme spoed een grote inhaalslag te maken, maar falen op haast alle andere terreinen. In het buitenland heeft China tal van bedrijven overgenomen. In Portugal zijn dat ook nutsbedrijven zoals waterleidingbedrijven. Die leveren schoon kraanwater als eerste levensbehoefte nu tegen een hele hoge prijs. Zoiets staat bij de uitverkoop en ongebreidelde privatisering ook Nederland te wachten. Buitenlanders maken dan de dienst uit.
In de ruimtevaart - jarenlang het paradepaardje van Amerikanen en Russen, maken de Chinezen grote vorderingen, al hebben ze nog een hele weg te gaan. De Amerikaanse media meldden onlangs dat de grootste supercomputer tegenwoordig in China staat (klik hier). Nu maar hopen voor hen dat ze bij het bouwen van die computer geen inferieure materialen hebben gebruikt en hun eigen milieu zwaar hebben vergiftigd.
Voor wie de hoop nog niet heeft opgegeven, is het boek van Midler een uitstekende aanrader (klik hier).
Immers, een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Bronnen: o.a. telegraph.co.uk en pyrotechniek.blogse.nl
Het boek Poorly Made in China van Midler onthult vele industrie geheimen, waaronder de gevaarlijke praktijk van de kwaliteits ‘fade’ - de opzettelijke en geheime gewoonte van Chinese fabrikanten om de winstmarges te verruimen door de gestage vermindering van de kwaliteit. Alsof de klant dat niet merkt wanneer bij een gloednieuwe Chinese auto reeds bij het nemen van de eerste bocht de carrosserie door de wielen zakt. De auto is reeds verkocht, dus dat lijkt op een winst, maar dit soort 'succes' is slechts van korte tijd. De slechte naam die de Chinese fabrikant maakt, zal op termijn veroorzaken dat er geen Chinese auto meer zal worden verkocht.
Dit proces van verslechtering van de producten omwille van de winst is een typisch management probleem in een plotseling opkomende economie. De baas wil snel rijk worden en schroomt geen enkel middel, maar er is ook veel onkunde. Heel veel arbeid wordt uitbesteed aan nog onbetrouwbaarder figuren, kleine fabriekjes of zelfs ongecontroleerde huisarbeid. Niet zolang geleden werden nog lieden betrapt die schoolkinderen het gevaarlijke werk lieten doen, en ook worden vaak bejaarden ingezet om vuurwerk te maken.
Importeurs - ook die van goede wil, hebben vaak geen schijn van kans en krijgen meestal geen enkele grip op dit soort schandelijke situaties.
Midler bericht over Chinese leveranciers: die vinden dat ze weinig te verliezen hebben door de productveiligheid voor de consument te verwaarlozen, mensen in gevaar te brengen omwille van een grotere winst. De corruptie is groot en voor wat extra geld houden controlerende ambtenaren - zo die er zijn, hun mond dicht en kijken de andere kant uit. Maar wat moet je ook in een land waar de mensenrechten dagelijks worden geschonden?
Waar is het morele besef van de importeurs om in een dergelijk land handel te drijven? Natuurlijk, er zijn importeurs die het werkelijk niets uit maakt wat voor rotzooi ze doorverkopen, schamen zich er niet voor geen verstand van vuurwerk te hebben en zijn al gauw in een voor hen vreemd land onder de indruk - mede veroorzaakt door de jetlag, een reizigersdiarree door het eten van bedorven voedsel en de algemene cultuurshock. Het maakt ze niet uit van wie ze kopen, onder welke gevaarlijke omstandigheden en tegen lage salaris de arbeiders haast slavenwerk moeten verrichten, welke armoedig lage kwaliteit aan producten ze leveren.
Of dat ze door de Chinezen of wie dan ook worden belazerd, het zal ze een zorg zijn, áls ze er zelf maar genoeg geld aan verdienen bij de doorverkoop in een land als Nederland. Men betitelt dit soort handelaren zonder kennis van zaken, zonder gewetensbezwaren noch enig moraal als de vuurwerkmaffia. Er is er helaas nogal wat van dat soort, op het psychopathische af zijn ze vooral en alleen in eigen belang geïnteresseerd en hebben wereldwijde vertakkingen en connecties. De kans is groot dat ze zich ook met de verkoop van illegaal vuurwerk en andere criminele activiteiten bezig houden waarbij de veiligheid en gezondheid van de consument - laat staan belangen als productkwaliteit - compleet worden verwaarloosd.
Een goed voorbeeld hoe Aziatische oplichting en bedrog doorwerkt naar de klant, betreft iets waar we allemaal mee te maken hebben maar misschien niet zo bekend is: de bekende coax kabel voor hoogfrequente signalen zoals voor TV, radio, video, sommige computernetwerken en soms ook geluidsapparatuur en telefoon. Er zijn nogal wat klachten over slechte signaalontvangst - en dus ook over slecht TV- of videobeeld, slecht geluid of een slechte telefoon- of skypeverbinding, en dat heeft veelal te maken met Chinees bedrog. Voor het bekijken van mooie vuurwerkopnamen is ook dat een crime!
De coax kabel bestaat uit een koperen draadkern, daaromheen een kunststof diëlektricum, daaromheen een laagje metaalfolie met een gevlochten koperen buitengeleider en tenslotte de kunststof buitenlaag ter isolatie en bescherming. Deze kabels waren oorspronkelijk van goede kwaliteit en zeker de moderne groene zogenaamde schuimkabel, voor radio en TV is de impedantie 75 ohm, voor computernetwerken 50 ohm. Om reflectie van het signaal te minimaliseren, dient een afsluitweerstand of terminator.
Maar in de loop van de tijd heeft de Chinese fabrikant stiekem zitten bezuinigen op materialen en grondstoffen. Zo ziet de kabel er van buiten nog steeds hetzelfde uit, maar van binnen is het kwaliteitsverschil beschamend. Importeurs van de slechte rommel zijn DHZ bouwmarkten als Gamma en Praxis, maar er zijn er natuurlijk veel meer. Minder koper in de koperen kern (soms wordt koper deels vervangen door ijzer dat kans geeft op vroegtijdige erosie en oxidatie), minder folie, en veel minder gevlochten koperen buitengeleider en waarvan de draden ook nog eens veel dunner zijn. Weliswaar is modern digitaal signaal minder afhankelijk geworden van de kwaliteit van de kabel, we willen niet opgezadeld worden met rotzooi wat al weer na een paar jaar vervangen zou moeten worden. Een goede coax-kabel gaat rustig minstens 30 jaar mee.
Pure oplichting, want de kabels zijn nog steeds relatief duur in aanschaf. Zowel de diameter, de isolatie als de dikte en kwaliteit van het koper en aluminiumfolie dragen bij aan een goede functionering, dan wel signaalverlies. Het bedrog wordt uiterlijk gemaskeerd door een dikkere plastic buitenlaag, waardoor de kabel van oorspronkelijke Europese goede dikke kwaliteit lijkt. Een dunner diëlektricum inclusief slechtere bedrading zijn niet direct zichtbaar. Zo wordt de consument weer eens flink opgelicht en omdat ze hieraan ook verdienen, werken de importeurs mee aan de instandhouding van dit soort fraude. Het griezelige is dat importeurs méér verdienen aan de verkoop van Chinese rotzooi omdát de winstmarges daar vaak hoger zijn.
Poorly Made in China vertelt over de enorme snelheid waarmee zo veel productiecapaciteit van hoge kwaliteit is getransplanteerd uit Europa en Noord-Amerika naar fabrieken in China. Het is genoeg om iedereen te desoriënteren: in China is men is er nog lang niet aan toe met de gemiddelde scholing en lage opleiding, maar vooral ook niet mentaal, cultureel en qua lage productiekwaliteit. Maar de importeurs hebben vooral dollars in hun ogen en nemen de vele nadelen op de koop toe. Hoewel er natuurlijk meer dan genoeg mensen rondlopen in China om vooral kwantiteit te leveren, het verhogen van de hoeveelheid heeft weinig zin wanneer dat inhoudt dat dit ten koste gaat van de kwaliteit - die toch al zo laag is.
Midler staat met een Chinese fabrieksmanager op een dag uit te kijken over een landschap vol met stinkende fabrieken van waaruit een krachtige, onaangename, maar ondefinieerbare geur naar voren komt. "Wat is die vieze geur?" vraagt Midler. "Dat is de geur van geld," blaft de manager terug. "Ik ruik maar één ding, heel veel geld!"
Wanneer dit soort managers zich terugtrekt in hun eigen hol, is door de airconditioning en luchtfiltering vaak niets meer te ruiken. Ja, bij het tellen van de dikke pakken met bankbiljetten gaat zelfs een strontlucht naar parfum ruiken. In China wordt haast niets gedaan aan milieuvervuiling en de arbeidsomstandigheden voor de loonwerkers zijn vaak slecht en ronduit gevaarlijk.
|Buitenlandse importeurs worden vaak rondgeleid in niet-bestaande fantoomfabrieken vol keurige "werknemers", en waarvan de werknemers verdwijnen zodra de importeurs de hielen hebben gelicht en op de terugweg zijn voor een welkomstborrel in hun luxueuze vijf sterren hotel.
Een andere truc is om langzaam klanten in een positie te brengen waar ze volledig afhankelijk worden van de vaak wispelturige en ongeduldige fabrikanten die vervolgens hun prijzen manipuleren, bochten afsnijden en de kortste weg nemen, met andere woorden aanknoeien en overdrijven, opscheppen om toch maar vooral de opdracht binnen te slepen. Ze beloven heilig de goederen te maken volgens de 'allernieuwste specificaties’ en die nog niemand anders heeft gezien. Die vaak alleen maar kunnen leiden tot een ondeugdelijk en ook nog gevaarlijk product. De naam van het spel is list en bedrog, met grote meedogenloosheid.
De Chinese overheid kent onvoldoende regulering om de fabrieken die deze praktijken bezigen en gevaarlijke producten maken, veranderingen af te dwingen of met sluiting te dreigen. Bedrijven zijn wel afhankelijk van vergunningen die door de overheid zijn afgegeven, maar verder zegt dat niets. Hooguit dat de Chinese overheid nastreeft bedrijven groter te laten zijn om zo efficiënter te werken. Maar dat gaat in de vuurwerkerij gewoon niet op, mede uit oogpunt van veiligheid. Laat staan dat men zich inzet voor een beter minimum salaris voor de handarbeiders, algemene hygiëne en bedrijfsveiligheid op het werk.
Zelfs in het geval van de melamine vergiftiging heeft de doodstraf voor de twee hoofdschuldigen weinig uitgehaald. Steeds vaker worden bij milieudelicten zware straffen opgelegd (klik hier).
Met wel als gevolg dat Chinezen hun eigen waren niet meer vertrouwen en massaal hun melkproducten voor kinderen uit het buitenland halen, zelfs tegen een drie tot vier maal hogere prijs uit het verre Nederland. Zodat een producent als Nutricia niet meer aan de vraag van Nederlandse moeders kan voldoen. Inmiddels hamsteren de Chinezen de hele wereldvoorraad aan babymelkpoeder bij elkaar (klik hier). Over de fantastische mogelijkheden van die vermaledijde globalisering gesproken en kan het die bedrijven wat schelen?
De Chinese overheid wil de productie koste wat kost verhogen, gewoon om snel meer geld te verdienen en het land machtiger en invloedrijker te maken, tot de grootste succesvolle economie op aarde. Waar communisme al niet toe kan leiden. De veiligheid van het product, de kwaliteitscontrole en de veiligheid en gezondheid van de mensen die het maken en gebruiken, staan op een veel lager plan, of worden doorgaans genegeerd.
Het gaat allemaal om de vervaardiging van producten tegen de laagst mogelijke kosten. Dat kan niet anders dan leiden tot de productie van rotzooi die tot overmaat van ramp over de hele wereld wordt uitgestrooid. Was de tendens van de naoorlogse westerse generatie vooral het leveren van betere kwaliteit spullen in plaats van alsmaar meer van hetzelfde, de productie in China heeft geleid tot een overvloed aan goedkope en vooral slechte of vergiftigde rotzooi. De fabrieken besteden meestal deeltaken uit en huren de goedkoopste, minst opgeleide werknemers in en maken gebruik van de goedkoopste en minst veilige materialen.
Wanneer de importeur zijn goederen tzt ontvangt, zijn deze meestal al betaald en valt er weinig tot niets meer af te dwingen. Van het retourneren is contractueel vaak al helemaal geen sprake en juridische procedures aanspannen heeft geen zin door het onvoldoende ontwikkelde rechtsstelsel van wetgeving en rechtspraak in China. Ook bij namaak of inbreuk op patentrecht krijgen zelfs grote multinationals geen enkele poot aan de grond. China is nog steeds te vergelijken met het oude Amerikaanse Wilde Westen, nu dus het Chinese Wilde rechteloze Oosten.
Wil de serieuze en goed bedoelende importeur meer geld betalen voor een betere kwaliteit product, dan is die hogere kwaliteit niet lang gegarandeerd. Immers, de Chinese fabrikant zal voortdurend marchanderen door tegen zo laag mogelijke kosten te produceren. Dat betekent dat vroeg of laat dit ten koste gaat van de kwaliteit.
Tenzij de importeur daar in China zelf het productieproces ter hand neemt, of in ieder geval nauwgezet begeleidt en voortdurend controleert - vooral ook de grondstoffen en halffabricaten analyseert, contractueel de zaak van alle kanten dichttimmert en beveiligt EN pas in laatste instantie betaalt wanneer de afnemer geheel tevreden is met de aan het bedrijf in Nederland afgeleverde waar. Maar ook dan is de kans aanwezig dat als vanouds ergens mee wordt gesjoemeld - omdat dit nu eenmaal in de aard ligt van de Aziatische handelspartner.
Natuurlijk vinden er ook positieve veranderingen plaats in China en stijgt het gemiddelde levenspeil. Onderbetaalde arbeiders komen massaal in staking en de mensen pikken niet meer alles wat de overheid hen dwingend voorschrijft. De consument protesteert massaal tegen de slechte en gevaarlijke producten in de winkel en spreekt schande over de gebrekkige voedselveiligheid. Er moet wat veranderen en ook Chinezen worden kieskeurig.
Er zijn gelukkig ook een paar vuurwerkbedrijven die hun best doen producten af te leveren met een goede kwaliteit, zoals Lidu en Vulcan Pyrotechnics (klik hier), al blijft het beeld toch soms wisselvallig, mogelijk doordat ze steeds afhankelijk zijn van onderaannemers. Hoe toevallig is de salesmanager een Nederlander, Erik Vermeulen, oud-werknemer en logistieke chef van Schuurmans in Leeuwarden. Zijn Chinese vrouw Cindy houdt zich bezig met de design en choreografie van vuurwerkshows. Cindy haar vader richtte Vulcan veertig jaar geleden op vanuit het vrije Britse Hong Kong, als een import maatschappij van vuurwerk uit het communistische vasteland van China. Zie hier de elegante oplossing voor de problemen met de kwaliteit van Chinese producten: innige Chinees-Nederlandse samenwerking op het persoonlijke vlak.
Vulcan wordt een beetje door pech achtervolgd (klik hier): in het Canadese Montreal hadden ze juli 2013 grote problemen met hun draadloos Galaxis afvuur ontstekingssysteem. Zeker 17 van de 57 modules faalden, mogelijk door storingen met de antennes, hoewel ze een controle van de systemen hadden doorgevoerd. Draadloos is natuurlijk leuk en de hobbyisten deden dat al 20 jaar geleden bij de Nederlandse Pyrotechnische Vereniging. Maar blijkbaar werken zelfs zogenaamde professionele draadloze systemen nog steeds niet feilloos: antennes blijven toch gevoelig voor atmosferische storingen en hindering - maar sowieso is elektronische computerapparatuur dat. De vraag is of het verstandig is professionele apparatuur op de zeer veel gebruikte frequentie 433/434 MHz van de amateur- en consumentenelectronica band te laten draaien.
Elektrisch ontstekers kunnen voortijdig worden ontstoken: zendmasten en hoogspanningskabels zijn bekende veroorzakers van elektro-magnetische straling.
Activiteiten van de zon zoals zonnevlammen en de zonnewind kunnen niet alleen verstoren, maar ook apparatuur vernietigen door de elektro-magnetische straling en stortvloeden van geladen deeltjes (klik hier).
De toename van draadloze apparatuur en afgenomen bandbreedte van de beschikbare frequenties leiden steeds vaker tot het tijdelijk wegvallen van de zend- en ontvangstsignalen. Terugvallen op een computer met een kabelsysteem die wel werkt is dan geen optie, om maar niet te spreken van de onmogelijkheid van het oude handwerk met de fakkel.
De Japanners werken vaak nog gewoon met een ouderwetse spijkerplank en een auto-accu om elektrisch te ontsteken, en alles werkt fantastisch, niet naar een kunstmatig klokritme, maar naar het gevoel, de interactie met het publiek en temperament van de mens. In Spanje ook trouwens, net als Malta en Zuid-Italië, allemaal plekken waar uitzonderlijk goed vuurwerk is te zien. Nee, de computerontsteking is zeker niet alles zaligmakend, is erg storingsgevoelig en allesbehalve foolproof. Om maar niet te spreken van die vaak verschrikkelijke muziek: goede wijn behoeft geen krans. Dikwijls wordt een slechte vuurwerkshow met goedkope troep opgeleukt met wat schallende muziek en laserlicht.
Quelle terreur terrible!
Overigens, de producten van Vulcan waren al voor de komst van Vermeulen goed te noemen en het is dus niet direct zijn verdienste, maar het is toch positief nieuws dat Nederlanders bij bedrijven werken die wel hun best doen en ook aan internationale competities deelnemen. Cindy Cheung kwam onlangs met een verklaring over de tegenslag in Montreal (klik hier). Er ontbreekt kennelijk niets aan een goede continuïteit en communicatie, bravo!
De productiekosten voor sommige bedrijven in China worden echter zo duur, dat Westerse bedrijven overwegen weer te vertrekken naar landen waar de lonen nog lager zijn; de arbeidsomstandigheden er nog slechter en de handarbeiders nog rechtelozer zijn. Zoals India en Bangladesh. In dergelijke landen zitten ook al jaren de grote textielverkopers als H&M en C&A, die dankzij de bespottelijk lage kosten en halve slavenhandel multimiljardair zijn geworden. Het geeft toch te denken dat de familie Brenninkmeijer van C&A recentelijk aangetrouwd is met de koninklijke familie via de dochter van de tante van de koning, prinses Irene. Zo stellen de gefortuneerden hun familiekapitaal en adellijke erfenissen anno 2013 veilig en vullen ze hun zakken nog steeds op een weinig ethische manier als 300 jaar geleden met moderne slavernij. Een grote brand in een dergelijk bedrijf openbaarde de schrijnende toestanden. De minister in Nederland was er direct als de kippen bij om geld ter beschikking te stellen. Wat een misselijkmakende schijnheiligheid, als het kalf verdronken is dempt men de put! (klik hier)
Ondanks de beschreven ellende loopt de economie van China op volle toeren, mede doordat in het westen men meer en meer is gaan leven in een economie van relatief laagwaardige wegwerpproducten. Mag de ontwikkeling ervan hoog technologisch zijn - zoals bij de smartphone, door de gebruikte goedkope materialen, bezuinigingen en slechte productieprocessen zijn de producten vaak een kort leven beschoren. Natuurlijk, dat is vuurwerk per definitie ook, maar daarvoor dient vóór het aansteken, het vuurwerk over minstens een ruim voldoende mechanische als chemische stabiliteit te beschikken.
Het verstand vraagt juist echter om meer veilige, minder giftige maar gezonde, milieusparende en minder verspillende duurzame productieprocessen. Technologisch zijn de Chinezen bezig met enorme spoed een grote inhaalslag te maken, maar falen op haast alle andere terreinen. In het buitenland heeft China tal van bedrijven overgenomen. In Portugal zijn dat ook nutsbedrijven zoals waterleidingbedrijven. Die leveren schoon kraanwater als eerste levensbehoefte nu tegen een hele hoge prijs. Zoiets staat bij de uitverkoop en ongebreidelde privatisering ook Nederland te wachten. Buitenlanders maken dan de dienst uit.
In de ruimtevaart - jarenlang het paradepaardje van Amerikanen en Russen, maken de Chinezen grote vorderingen, al hebben ze nog een hele weg te gaan. De Amerikaanse media meldden onlangs dat de grootste supercomputer tegenwoordig in China staat (klik hier). Nu maar hopen voor hen dat ze bij het bouwen van die computer geen inferieure materialen hebben gebruikt en hun eigen milieu zwaar hebben vergiftigd.
Voor wie de hoop nog niet heeft opgegeven, is het boek van Midler een uitstekende aanrader (klik hier).
Immers, een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Bronnen: o.a. telegraph.co.uk en pyrotechniek.blogse.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten